Mijn lichaam lag compleet in de kreukels. Voor mij betekende het dat mijn brein rust nodig had om te kunnen herstellen. Keuzes maken dus en dan ook keuzes maken die in het teken stonden van mijn herstel, die goed voor mij waren en die mij ondersteunden in dit proces. Ik heb alles weer moeten leren. Alles wat je als normaal beschouwd, denk aan zitten, liggen, lezen, tv kijken, in balans lopen, douchen, autorijden, you name it, was voor mij helemaal niet zo normaal meer. Alle vertrouwen in mijzelf, mijn lichaam en het leven was weg. De grond was letterlijk onder mijn voeten weggeslagen en ik voelde geen enkel fundament meer.

De eerste maanden na ‘Het Event’ heb ik dan ook alleen maar naar het plafond liggen staren. Alles was me te veel en ik kon alleen maar huilen. Ik heb nog nooit in mijn leven zoveel gehuild als in die maanden. Het leek wel alsof er een grote opschoning plaats moest vinden. Op een gegeven moment had ik zelfs wondjes onder mijn ogen van het huilen. …

Luister hieronder de volledige aflevering!

Korte transcriptie van de aflevering

De weg naar herstel

Zoals je hebt kunnen horen is PCS een ‘veelkoppig monster’. Niet alleen heb je te maken met chronische pijn en verstoorde pijnervaring, vaak heb je ook te maken met de gevolgen van sensitisatie van het centrale zenuwstelsel voor andere functies van je brein. Postcommotioneel syndroom heeft een negatieve invloed op verschillende aspecten van je leven en functioneren. En doordat de medische wereld soms met de handen in het haar zit, is het aan jou om je eigen weg te vinden.

Dat was voor mij best een zware dobber. Mijn eigen weg vinden in mijn herstel. Elke dag stimuleerde ik mezelf om hard te werken aan mijn herstel. Ik begon de dag met schrijven en meditatie. Focus op mijn rust en mijn ademhaling. Om de connectie met mezelf en mijn lichaam te versterken. Ik hield dus ook dat klachtendagboek bij, om meer inzicht te krijgen wanneer ik waar last van had.

Ik sprak met lotgenoten en alles wat ik hoorde wilde ik proberen. Ik liet me volledig leiden door wat anderen had geholpen. Want 

‘als het hun had geholpen om beter te worden, dan kon dat mij misschien ook wel beter maken’….

was mijn gedachte. Op zich een logische gedachte, ware het niet dat ik daarbij uit het oog verloor dat iedereen anders is. En dat wat voor de een werkt, niet voor de ander opgaat. Ergens wist ik dat heel goed, want ik was de afgelopen 8 jaar al bekend met verschillende chronische aandoeningen en hele therapie trajecten, met wisselende resultaten. Maar ik was zo gefocust om beter te worden, dat ik dat gegeven voor het gemak maar even aan de kant schoof. Ik vervolgde mijn weg en die leidde me naar…

Wat is er mis met mij?..

Inmiddels was ik ook aan een traject met de psycholoog begonnen, ik had erg veel last van PTSS klachten en had hierdoor een angststoornis ontwikkeld, die me alleen maar verder omlaag trok. Het werd niet gezegd, maar ik kreeg meermaals het gevoel dat ik het me wel allemaal zou verbeelden. Iedereen kwam met goedbedoelde adviezen, met therapieën die ik moest volgen en ik had het gevoel alles te moeten opvolgen om zo beter te worden. De boodschap die ik uit alle therapie en alle goedbedoelde adviezen haalde was: er is iets faliekant mis met mij, want het lukt me niet om het op te lossen of om beter te worden. Dit helpt niet bij een positief zelfbeeld, integendeel. In mijn hoofd hoorde ik constant hetzelfde verhaal: ”Ik doe het exact zoals het mij verteld is, zoals ik het geleerd heb, maar het brengt me niet verder. Waarom lukt het mij niet en anderen wel? Waarom duurt het bij mij zo lang? Wat doe ik verkeerd?”

‘Ik moet wel echt kapot zijn’.

Dit traject heeft een eerste aanzet gegeven om weer wat meer in verbinding met mezelf te komen. Want het kwam geen moment meer in mij op om mijn eigen weg te volgen. Ik wilde zo ontzettend graag beter worden, dat ik alles aangreep en me vol overgave in project herstel stortte. Ik was de verbinding met mijzelf volledig kwijt. Ik ben gezegend met een groot doorzettingsvermogen. Dat is zowel een zegen als een vloek. Want ik kan het ontzettend lang volhouden, geef niet op en zoek altijd naar een manier op het wel op te lossen. Lukt plan A niet, dan heb ik nog wel plan B, C, D, E enz…achter de hand. Maar die vasthoudendheid zorgde er in dit geval voor dat ik teveel in mijn hoofd bleef hangen. Door wilde zetten, alles uit wilde proberen, maar dat gaf tegelijkertijd ook enorm veel druk. Het werd me heel duidelijk dat ik hier met een hardnekkig patroon te maken had.

Tweede leven

Voor mij voelt het leven na het hersenletsel als een tweede leven. Dit transformatieproces maakte veel los, waarbij rouw, angsten, woede en verdriet de boventoon voerden. Niemand kon mij vertellen of ik zou herstellen en hoe. Of hoe lang dat zou duren. 

Maar wanneer je elke dag met helse pijnen leeft, je nauwelijks een oog dicht doet, alles energie kost, je niet meer kunt werken, geen mensen meer kunt zien, de balans ver te zoeken is en zelfs een telefoontje plegen al teveel belasting is, word je flink wanhopig kan ik je zeggen. Ik moest er maar mee leren leven, de beperkingen accepteren en zo goed en zo kwaad als het kon mijn leven daarom heen bouwen. Want of ik ooit weer kon werken of echt kon deelnemen aan het leven was de vraag. Maar dit wilde ik absoluut niet, als inmiddels 41- jarige thuis zitten… Nog niet misschien. Ze zetten mensen op de maan, ze transplanteren organen van de ene persoon in de andere, ze maken van mannen vrouwen en andersom…. En niemand kon mij helpen om me beter te voelen na een hersenschudding?

‘ik weigerde dat te geloven’….

Dit kon en wilde ik niet accepteren, dus ging ik zelf op zoek naar dat wat mij kon helpen genezen. Van ergo-, fysio-, haptotherapie, tot ademtraining, cbd-olie…..You name it en ik heb het geprobeerd. Ik deed er werkelijk alles aan om beter te worden, zoals je al hebt kunnen horen. Het was niet dat het niet hielp, maar het zorgde ook niet voor doorbraken.

Ik weet nog goed dat de eerste echte grote doorbraak kwam ongeveer een jaar na het ongeluk. Ik volgde een traject bij de haptotherapeut en omdat de zomervakantie van manlief eraan kwam, besloot ik om even alle therapie on hold te zetten. Dat is de beste beslissing ever geweest. In die paar weken ging ik ineens met sprongen vooruit. Dat was echt zo bizar. Het was zo’n eye opener dat ik dit voor mezelf verder ben gaan onderzoeken en ik ontdekte dat ik door me de manier waarop ik ‘project herstel’ had aangepakt eigenlijk nog steeds helemaal niet mijn eigen weg volgde. Ik liet me nog steeds leiden door wat ‘moest’ of wat goed zou zijn om te herstellen of wat mij werd gezegd dat ik moest doen. Maar ik stond helemaal niet stil bij wat dit daadwerkelijk voor mij betekende en wat ik daarbij voelde. Terwijl ik wel een enorme weerstand in mezelf voelde. Het was voor het eerst dat dat besef tot diep in mijn kern doordrong. Ik voelde het in alle vezels van mijn lijf. De keuzes die ik maakte waren niet mijn keuzes. Ik deed het nog steeds voor de ander. Hoe ik dit vorm mocht gaan geven wist ik nog niet, maar dat er iets verschoof, dat was heel duidelijk.

Hoe is dat voor jou? Ik nodig je uit om na het luisteren van deze podcast een moment te nemen om stil te staan bij jouw proces. Wat doe je nu wat niet jouw keuze is? Waar laat jij je leiden door wat jij denkt wat hoort? Voel het maar en laat dat een nieuwe start zijn in jouw innerlijke reis.

Ik besloot om alles los te laten, geen therapie meer te volgen en het zelf te gaan doen. Hoewel ik al ruim 15 jaar bezig was met persoonlijke ontwikkeling en ruim 10 jaar actief als coach/trainer… Op dat moment startte mijn echte reis naar zelfheling. De aandacht verschoof ook van herstellen naar zelfheling. Ik begon het mijn innerlijke reis te noemen ipv herstellen. Alleen al door het anders te noemen, voelde het zachter.

De grootste vraag bleef voor mij: Hoe kan ik mijzelf op deze innerlijke reis ondersteunen?

Het hersenletsel inspireerde me om beter voor mezelf te zorgen. In plaats van allerlei nieuwe therapieën te proberen, ging ik de kracht van geuren, kruiden, bloemen en planten toepassen. Daar waar ik al opleidingen in had gevolgd, maar niet consequent toepaste, ging ik dat nu wel doen. De bachbloesems, essentiële oliën, journaling, affirmaties, magnesium voetenbadjes, ik ging er lekker mee experimenteren. Die combinatie bleek voor mij goud waard. Toen ontdekte ik pas echt wat goed voor mezelf zorgen inhield. Ik leerde mijn lichaam liefhebben en stukje bij beetje bouwde ik langzaam weer vertrouwen op in mijn lichaam. Dat was super fijn, maar ik had ook nog wat innerlijk werk te verrichten.

Het doorzien en ombuigen van belemmerende overtuigingen 

De focus van mijn leven verlegde zich van externe zaken (zoals mijn bedrijf), naar mijn innerlijk (waar heb ik pijn in mijn lijf? Wat denk ik de hele dag? Wat is goed voor mijn herstel?). En dat was stiekem toch wel even wennen. De vraag die mij behoorlijk bezighield was: wie was ik nog als persoon, zonder al die externe zaken?

Gezondheid stond en staat bij mij voorop en toch wilde ik ook gewoon doorgaan. Gezondheid, het normale doen en laten, de dagelijkse mogelijkheden… Veel van deze vanzelfsprekende zaken werden plots een zeer moeilijke uitdaging. Dat was vaak een zware dobber om te verwerken. Omdat ik met het blote oog niet kon zien wanneer mijn hersenen hersteld zouden zijn, bleef ik lang onzeker en interpreteerde ik klachten tijdens of na activiteiten (snel moe, hoofdpijn, wiebelen) verkeerd als: “Dit is vast een teken dat er nog steeds schade is” en als gevolg daarvan was de neiging om dergelijke activiteiten te vermijden. Maar ik realiseerde me terdege dat er wel degelijke sprake was van herstel en dat deze klachten een normaal onderdeel waren van de terugkeer naar het dagelijkse leven. 

Dit is wel een voorbeeld van belemmerende gedachtes die me parten speelde. Met name het ‘stel je niet aan’, ‘ziek zijn is een zwakte’ en het fundamentele ‘ik ben niet goed genoeg’, hebben het verloop van dit proces allesbehalve soepel gemaakt. Of gedachtes als:” als ik niets doe, dan word ik niet beter” of “ik moet toch wel hard aan mijn gezondheid werken, als ik niet doe wat de deskundigen zeggen, dan ben ik een opgever, een loser en is het mijn eigen schuld dat ik niet beter word”.

het is mijn eigen schul dat ik niet beter word….

Dat waren allemaal oude overtuigingen en het was tijd om die oude overtuigingen te doorbreken en om te buigen, want ze dienden me niet langer. Ze hebben me ver gebracht en dat is super mooi. Maar ik mocht nu mijn eigen leven vorm gaan geven, onder de voorwaarden die voor mij goed waren, die bij mij en mijn proces pasten.

Ik moest daar dus flink mee aan de slag en dat heb ik ook gedaan. Het is moeilijk om patronen en overtuigingen te doorbreken omdat ze vaak diep ingesleten zijn en onderdeel zijn van de dagelijkse routine. Het brein is geprogrammeerd om efficiënt te werken en heeft daarom de neiging om automatisch terug te vallen op bekende patronen. Bovendien zijn veel patronen vaak onbewust en ben je er je niet altijd bewust van dat je ze hebt. Dit maakt het moeilijk om ze te identificeren en te veranderen. Niet voor niets zeg je vaak: ‘ik val steeds in dezelfde valkuil’. Als je oude patronen wilt doorbreken dan heeft dat veel toewijding, geduld en veerkracht nodig. En boven alles: zelfliefde.  Nou, dat heb ik geweten…

Allereerst moest ik het mezelf gunnen om een pad te kiezen wat veel meer bij mij pastte. Ik dook dus in mijn eigen patronen en startte met het identificeren van mijn eigen overtuigingen. Ook al had ik hier al jarenlang ervaring mee als coach, toch was dit weer een hele ontdekkingstocht. Ik wist heel goed: Voordat ik iets kan veranderen, is het belangrijk om eerst te reflecteren op mijn gedachten, gedrag en de situaties waarin ik zelf vaak vastloop. Door dit op te schrijven, ontdekte ik telkens nieuwe lagen in mijzelf die ik daarna kon aanpakken.

Kleine stapjes vooruit 

Een grote stap naar verandering is het nemen van kleine stapjes. Dat ging zeker op in het herstelproces. In plaats van te proberen alles in één keer opnieuw te leren, hielp het me om een specifiek iets te kiezen waarmee ik wilde beginnen. Dit maakte het overzichtelijker en minder intimiderend. Door met één ding te beginnen, kon ik het gemakkelijker volhouden en zag ik snel resultaat. Hierdoor kreeg ik ook meer zelfvertrouwen en motivatie om verder te gaan met andere dingen.

De truc zat hem in idioot kleine stapjes. Met de nadruk op idioot. Zo wilde ik graag weer autorijden. Autorijden vond ik altijd heel erg leuk en rustgevend, maar nu ging het me allemaal te snel en alles wat te snel ging leidde tot klachten en duizeligheid. Dus was de overtuiging ontstaan dat autorijden zou leiden tot duizeligheid. En ik was heel bang dat me dat zou overvallen als ik aan het autorijden was en ik dan een ongeluk veroorzaakte. Ik koos een moment uit en de eerste keer ben ik alleen maar in de auto op de oprit gaan zitten. Alleen stil zitten in de geparkeerde auto, verder niets. En daar zat ik dan, in de auto….Ik wilde dolgraag meteen rondrijden, maar dat ging gewoon niet. De keer daarop ben ik ingestapt en heb ik de auto gestart, de keer daarna ben ik de oprit open en neer gereden, de keer daarna 100 meter verder en zo steeds een minuscuul stapje verder. Zo heb ik het autorijden opgebouwd en iedere keer dat ik een positieve ervaring opdeed, voelde ik me een stukje groeien. Het ging nog steeds allemaal te snel, maar door het in kleine stapjes op te delen konden mijn hersenen wennen. Dat was echt nodig. Het leuke is dat ik gisteren in de auto reed op een bepaald stuk weg en ik me realiseerde dat dit stuk weg me een half jaar geleden nog steeds te snel ging en nu niet meer. Zo zie je maar, dat het steeds vooruit blijft gaan. En daardoor realiseerde ik me dat alle idioot kleine stapjes samen een grote stap vooruit zijn.

Verband tussen mentale en fysieke gezondheid

Ik ben ervan overtuigd dat lichaam en geest met elkaar verbonden zijn. Daarom vind ik het heel belangrijk om zowel in mijn fysieke, als mentale gezondheid te investeren. Elke dag probeerde ik al mijn emoties toe te laten. Elke dag probeerde ik dankbaar en positief te zijn, hoe slecht ik me ook voelde. En 1 vraag heeft me daar heel goed bij geholpen.

Wat heb ik nodig….

Een simpele vraag waarop het antwoord niet als vanzelfsprekend voelde. Aan de ene kant leidde het tot frustratie, maar aan de andere kant gaf het ook veel stof tot nadenken. Erachter komen wat ik nodig had bleek vaak nog niet zo makkelijk. Ik wist wel dat ik iets nodig had, dat was duidelijk, maar precies de vinger leggen op datgeen waar ik behoefte aan had was een hele uitdaging. De vraag ‘Wat heb ik nodig?’ voelde daardoor soms als een enorme dooddoener. Ik denk namelijk dat erachter komen wat je nodig hebt een zoektocht is. Een zoektocht waarin je jezelf beter leert kennen en het vermogen ontwikkelt om deze vraag te kunnen beantwoorden.

En dat antwoord dient zich niet in 1 keer aan. Het was dus oké om het antwoord niet direct te weten. De vraag ‘Wat heb ik nodig?’, maakte in mijn geval bijvoorbeeld duidelijk dat ik door de jaren heen het contact met mijn gevoel steeds meer verloren was, totdat ik niet meer wist hoe ik adequaat op mijn emoties moest reageren. Diep van binnen wist ik vaak wel wat ik nodig had, maar ik kon daar niet meer helemaal goed bij. Het was alsof ik verleerd was om ruimte te geven aan mijn gevoelens en bijbehorende behoeften. Meestal als ik me niet goed voelde wilde ik me het liefste zo snel mogelijk weer beter voelen. Vaak keek ik vooral naar wat ik het liefst wilde. En meer dan eens was dat niet precies wat ik op dat moment nodig had. Zo wilde ik zo snel mogelijk weer aan het werk. Dat was heel erg met mijn hoofd bedacht en vanuit de wilskracht. Wat ik nodig had was eerst herstel…

Wat me dan hielp was om het eens van de andere kant te bekijken: ‘Wat heb ik nou helemaal niet nodig op dit moment?‘ Nou, ik had geen behoefte aan zelfkritiek of strengheid naar mezelf toe. Of al die goedbedoelde adviezen van anderen. Wat ik dan wel nodig had? Een vriendelijke stem, een troostende stem. Iemand die gewoon naar me luisterde hoe het voor me voelde, hoe eenzaam het was, hoe zwaar het was, hoe bang ik was, gewoon oprecht luisteren zonder direct allerlei oplossingen aan te dragen. Daar had ik behoefte aan. Diep van binnen wist ik het dus wel.

Het uitspreken van mantra’s en affirmaties hebben me hierin ondersteund: ik voel me kalm en rustig, heb ik heel wat keertjes herhaalt. Wanneer ik merkte dat mijn adem hoog zat en ik me niet fijn voelde in een bepaalde situatie, herhaalde ik de mantra’s in gedachten. Tijdens het autorijden, onder de douche, voor een boodschap, bij het afwassen… ik gebruikte deze momenten om tot mezelf te komen. En zo mezelf de rust en ruimte te gunnen en te nemen die ik blijkbaar nodig had.

Wees geduldig met jezelf….

Dat wil ik ook aan jou meegeven… wees geduldig met jezelf…Genezen vergt tijd en inspanning, veranderen kost tijd en inspanning, alle processen vragen tijd en inspanning, dus wees voorbereid op een reis die niet altijd gemakkelijk zal zijn. Er zullen momenten zijn waarop je de moed wilt opgeven, maar blijf volhouden. Realiseer je dat terugvallen een normaal onderdeel is van het proces en dat elke stap terug, ook een stap vooruit is. Het is belangrijk om jezelf te blijven aanmoedigen en te herinneren waarvoor je het doet. Ook kan het nuttig zijn om jezelf kleine beloningen te geven voor elke stap die je maakt in de goede richting, om jezelf te motiveren om door te gaan. Wees niet te hard voor jezelf en herinner jezelf eraan dat elke stap vooruit een overwinning is, hoe klein ook. Echt, dat is zo ontzettend belangrijk. En kijk ook met enige regelmaat terug op wat je al hebt bereikt. Dan zie je pas goed welke ontwikkeling je hebt doorgemaakt.

Terugblik

Inmiddels zijn we bijna 3 jaar verder. En ik moet toegeven dat ik nog dagelijks last heb van het ongeluk. Don’t get me wrong, ik merk nog elke dag vooruitgang. Het zit in de kleine dingen die ik nog ervaar. Elke dag vraagt van mij om de balans te houden tussen ‘doen’ en ‘Zijn’. Luisteren naar mijn lichaam, grenzen aangeven en rust nemen zijn daarbij echt super belangrijk. Om mijn hoofd en lichaam tot rust te brengen ga ik graag wandelen in de natuur met mijn hondje Happy. Ik schilder (op nummer), mediteer en lees thrillers of romannetjes om even uit mijn hoofd te komen. Paradoxaal genoeg zorgt deze tegenslag in mijn leven ook voor veel inzichten en geluk. Ik heb het gevoel dat ik een enorme wake-up call heb gehad. En inmiddels kan ik zeggen: dit heeft mijn leven positief veranderd. 

Ik voel me gelukkiger en dankbaarder dan voorheen….

Maar hoe komt dat dan?

Ik heb geleerd om naar de signalen van mijn lichaam te luisteren. Om mijn grenzen aan te geven, ‘nee’ te zeggen, mijn klachten te benoemen naar mijn omgeving, te vragen of de muziek uit mag, te vragen om niet door elkaar te praten, hulp te vragen aan mijn dierbaren en aan professionals. Om mijn grootste angsten uit te spreken en onder ogen te komen en om te rusten, als mijn lijf daarom vroeg. Steeds weer. Dagenlang, wekenlang, maandenlang, jarenlang. En nog steeds…

Acceptatie is ’the key’

Boosheid, verdriet, frustratie, schaamte, teleurstelling, angst, moedeloosheid. Álles heb ik gevoeld. Elke dag probeerde ik mijn emoties en gevoelens toe te laten. Deze emoties de ruimte te geven. Want ze kwamen allemaal voorbij. En dat was en is niet altijd makkelijk. Tegelijkertijd merkte ik dat er ook veel momenten waren dat ik in de weerstand schoot. Ik was er soms zó klaar mee om elk moment van de dag herinnerd te worden aan dat stomme hoofd en lijf, dat niet deed wat ik wilde.

Maar ik wist ook dat het belangrijk was om die weerstand te accepteren. Want zodra ik in die weerstand bleef hangen, stond mijn herstel stil. En dat was het laatste wat ik wilde. Het accepteren van een situatie is makkelijk gezegd, maar in de praktijk moeilijk uit te voeren. Soms lukte het me even niet om deze angstgedachtes te stoppen. Maar toch probeerde ik na een dipje de knop weer om te zetten en te blijven geloven in mijn herstel. Positief te denken. Geloven dat alle pijn weggaat, geloven in het onmogelijke en geloven dat ik weer beter zou worden. Ook al was het einde van deze weg nog lang niet in zicht of voelbaar.

Juist doordat ik zo op mezelf aangewezen was, kwam ik in diep contact met mijn innerlijke belevingswereld. Iedere dag stemde ik af op mezelf en voelde ik hoe het met mij was en wat ik die dag kon dragen. Waar ik die dag zin in had. Fut voor had en leuk vond om te doen. Om zo het plezier in het leven weer te ontdekken. Dat het niet alleen maar zwaar was, maar dat het ook heel speels en luchtig kon zijn. Want dat was ik ook even kwijt.

Ik wist en weet het echt wel, het is niet meer én én maar óf óf, maar in mijn hoofd kan en wil ik toch nog regelmatig meer dan dat me lukt. Dus kom ik mezelf weer eens tegen en dat maakt me dan weer even heel verdrietig. Maar wel met het vertrouwen dat ik niet meer op de bodem terechtkom! Ik laat me daar nu niet meer zo gemakkelijk intrekken en kan mezelf eerder herpakken. 

 Maar het hersenletsel heeft me vooral mijn eigenliefde en zelfvertrouwen teruggegeven….

Ik voel een soort oerkracht en vertrouwen, zoals ik die nog nooit eerder zo sterk heb gevoeld. Een stem in mij die zegt: ”Marjolein, je bent helemaal goed zoals je bent. Ook al heb je straks geen glansrijke carrière. Ook al kun je straks nooit meer hardlopen of autorijden of lesgeven of wat dan ook wat je graag zou willen. Je bent goed zoals je bent, los van al je prestaties.” En dit inzicht, een soort innerlijke stem die tegen mij spreekt, is het grootste cadeau dat mijn hersenschudding mij heeft gegeven. Vanuit dat gevoel kon en kan ik weer bouwen. Mijn leven heeft een nieuwe, zinvolle invulling gekregen, omdat ik ben losgekomen van ‘de oude Marjolein. Ik heb sluimerende talenten een kans gegeven en bewust gezocht naar nieuwe mogelijkheden. Die overigens ook vanzelf op mijn pad kwamen toen ik er voor openstond en meer ging luisteren naar mijn intuïtie.

Verrijking

Ik voel me op dit moment sterker dan voor het hersenletsel. Deze periode heeft me veel vechtlust, levenslust en veerkracht gegeven. Ik wilde zó graag weer beter worden. Ik ben ontzettend trots op mezelf, omdat ik niet bij de pakken neer ben gaan zitten. Hoe ik mijn herstel heb aangepakt, dat ik om hulp heb gevraagd. Maar dit was mijn belangrijkste les: ik heb geleerd om voor mezelf te kiezen. Om mezelf, en vooral mijn gezondheid, op de absolute nummer één te zetten.

Voor het ongeluk was ik een persoon die altijd aan anderen dacht. Die er altijd voor anderen was en mezelf daardoor op de tweede plek zette. Door mijn herstelproces ben ik dit op een nog dieper level gaan beseffen. En dat het écht tijd was om te leren, om goed voor mezelf te zorgen. Voor zowel mijn fysieke als mentale gezondheid.

Hoe heftig en intens het ook was, het inspireerde me om mezelf te her-ontdekken, om nog dichter bij mezelf te blijven, mijn intuïtie te volgen en van daaruit mijn leven en bedrijf vorm te geven. Ik leerde dat die enorme behoefte aan kennis en inzicht mijn manier is om de wereld eigen te maken en mijn eigen wereldbeeld te vormen. Dat ik extreem goed ben in het aanvoelen wat het is dat andere mensen graag willen en nodig (denken) te hebben.

Het een mooie gave is dat ik diep kan nadenken. Dat mijn talenten ervoor zorgen dat ik informatie kan afwegen, vanuit verschillende perspectieven kijk, dingen super snel doorzie, kan putten uit een onnoemelijk grote bron van kennis en inzicht, snel kan schakelen en zeer betrokken ben.

Dat juist al deze eigenschappen mij MIJ maken….

en ik juist hiervoor mag gaan staan. En ik heb ook ervaren dat wanneer ik de juiste dingen doe, ik wél vrijheid, plezier en fun kan ervaren. 

En bovenal de vrijheid om mezelf te zijn. En mijn leven en mijn bedrijf zo in te vullen zoals ik dat wil. Dat is misschien wel de diepste les die ik hierin heb geleerd. Het draait allemaal om MIJ, als mens, als ondernemer.

 Ik voel me een ontzettend dankbaar mens dat ik dit de afgelopen 3 jaar heb mogen leren, maar het ging niet vanzelf. Het was een regelrechte hel. En dat weet vooral manlief maar al te goed. Hij bleef naast me staan en me steunen, hoe vaak ik ook een terugval had. Hij bleef naar me luisteren, als ik het even niet zag zitten. Als ik boos was op mijn eigen lichaam. Als ik niet kon stoppen met huilen, omdat ik bang was dat de klachten niet meer weg zouden gaan. Hij was er gewoon. Dat was ook voor hem niet makkelijk. Het heeft ons samen sterker gemaakt.

Maar inmiddels kan ik zeggen dat deze periode voor mij een cadeautje is geweest. Ik voel me een ander mens en sta anders in het leven. Ik geniet van de kleinste dingen, ik voel me dolgelukkig met de kleine stappen die weer de goede richting in gaan. Ook al vraagt het nog steeds van me om geduldig te blijven. En moet ik voorzichtig blijven, elke dag weer.

Geestkracht

Ik ben dan nog niet volledig hersteld van het hersenletsel. En ik weet ook niet of ik volledig ga herstellen. Want wanneer ben ik volledig hersteld? Wanneer ben ik weer genezen of beter?  Hoe ziet dat eruit? Wat betekent dat voor mij? Dat is iets waar ik vooral de laatste tijd op reflecteer. Ja, ik ervaar nog wat restklachten. Ja, dat is super vervelend en vaak ook nog heel frustrerend. Maar mijn hersenen functioneren weer uitstekend. Mijn denkvermogen is volledig terug, mijn snelle computer is als het ware weer opgestart, ik kan me weer prima concentreren, ik kan een heleboel weer doen. Ik zit nu nog in het staartje van dit hele proces, zo voelt dat voor mij. En ook daar kom ik uit. Ook dat zal zich verder herstellen, dat voel ik aan alles. Ik heb geleerd om die onzekerheid over mijn gezondheid te accepteren, hoe moeilijk dit soms ook blijft. Maar ik kom er wel en het leven lacht me weer toe. Dat gun ik jou ook!

De moraal van mijn verhaal.

Ik wil je laten weten dat je niet alleen bent in wat je doorstaat. Hoe donker en zwaar het nu ook kan voelen, ook voor jou gaat het licht weer schijnen. Weet dat out of the box denken, aandacht, liefde en doorzettingsvermogen een heleboel voor je kunnen betekenen. Wees eigenwijs en ga niet zomaar klakkeloos uit van wat er geboden wordt vanuit de vaste kaders maar zoek verder. Wie ben je, wat heb je nodig en wie kan je daarbij helpen? Vraag hulp als het je zelf niet lukt..

Je ziet niet altijd aan de buitenkant wat iemand van binnen meemaakt, doe es lief…

Geloof in je eigen kracht, in jouw mogelijkheden, in jouw potentie. Het zit in je, ook al voel je het soms nog niet. Geef niet op, geef nooit op. Blijf kleine stapjes zetten en vier elke kleine stap die je hebt behaald. Hoe klein dat doel ook is, hoe onnozel het ook voor je lijkt. Geef jezelf tijd, gun jezelf de rust en ruimte die jij nodig hebt. Want jij bent een mooi mens, jij hebt alles in je wat je nodig hebt. Je bent zoveel sterker dan dat je denkt!

Zo, dat was ie dan…De tweede aflevering van de Lein’s Learnings Podcast. Het was een heel verhaal en ik dank je uit de grond van mijn hart dat je de naar de aflevering hebt geluisterd. Dat vind ik echt super tof! Mocht je naar aanleiding van deze aflevering vragen hebben, stuur me een berichtje, reageer onder deze podcast of mail me op podcast@marjoleinvankuringen.nl.

Ik hoop zo dat jij voelt dat je niet alleen bent. Moge deze aflevering je hoop, vertrouwen, kracht en verbinding geven. Ik heb alle vertrouwen in jou!

In Licht en Liefde,

Marjolein