Heel eerlijk? Het is best wel spannend om out in the open te gaan. Het is EN mijn eerste echt podcastaflevering die ik maak EN het is gelijk een podcast die een van de meest kwetsbare momenten van mijn leven bloot legt.

En ik hoop met heel mijn hart dat jij hierdoor ontdekt dat je niet de enige bent die tegen dingen in het leven aanloopt, die te maken krijgt met ups en downs, die het soms echt even niet meer ziet zitten en dat het helemaal niet erg is om daarbij hulp en ondersteuning te vragen. Of je nu in een burn out zit, chronische ziektes hebt, met hersenletsel geconfronteerd bent of anderszins door een bepaald transformatieproces gaat.

Luister hieronder de volledige aflevering!

Korte transcriptie van de aflevering

Het is namelijk zo

Begin oktober 2020 heb ik een ongeluk gehad. Heel dom, midden in de nacht sloeg ik te vroeg het hoekje om en ik liep letterlijk met mijn hoofd keihard tegen de muur aan. Ik was helemaal beduusd. Het deed ongelooflijk zeer, maar op de een of andere manier kwam er geen enkel geluid uit mijn strot. Ik was compleet stil en totaal verbouwereerd staarde ik naar de muur, alsof ik daar een antwoord zou vinden wat er nu toch was gebeurd. Nu ik je dit zo vertel komen de beelden weer omhoog en zie ik mezelf opnieuw staan voor die muur. Ik kan het me zo weer voor de geest halen….

Anyway, ik heb werkelijk geen idee hoe lang ik daar zo heb gestaan, het kunnen enkele minuten zijn geweest, maar net zo goed een heel uur. Op een gegeven moment kwam ik wat bij zinnen en stapte ik in bed. Niet wetende dat dit het begin was van een diepgaand en langdurig helings- en transformatieproces.

‘Oh, dat gaat vanzelf wel over’….

dacht ik bij mezelf, dus ik pakte een paar paracetamolletjes en ging door. Ik ging er dan in eerste instantie ook mee om als een migraine aanval. Ik had overal in het land trainingen staan en wilde mijn afspraken nakomen. Ik deed het wel wat rustiger aan, ging op tijd naar bed en ik hoopte dat het daarmee wel opgelost zou zijn.

Alleen was dat dus niet zo, de klachten bleven aanhouden.

Ze namen niet af, nee, ze werden zelfs erger. Dus besloot ik de fysiotherapeut in te schakelen. Ik dacht dat het zo vast wel over zou gaan en had zelfs soms het gevoel dat ik me aanstelde. Echter, in de loop van de weken ontwikkelde ik steeds meer vreemde klachten. Mijn zicht werd slechter, ik zag voortdurend wazig, hele tijd duizelig, de wereld bewoog de hele tijd om me heen (als ik de trap op wilde lopen, dan bewogen de traptreden op en neer, als ik in de douche ging, dan leek ik in een of andere vreemde tunnel te zijn gestapt). Ik kreeg last van een soort spasmes, mijn hele lichaam bewoog ongecontroleerd alle kanten op, ik had moeite met balans, evenwicht en coördinatie en het voelde alsof ik de hele dag op zeebenen stond. Ik kreeg steeds meer moeite met alledaagse dingen. En na een maand of 2 zo aangerommeld te hebben, ging ik toch maar eens naar de huisarts. De conclusie was PCS en whiplash. Wanneer de klachten als gevolg van een hersenschudding langer aanhouden dan drie maanden, krijg je het stempel post-commotioneel syndroom (PCS). Niet echt iets om blij van te worden.

Heb je al eens van PCS gehoord? Nou, ik kan je zeggen, na ruim 20 jaar in de zorg, ik gaf al 8 jaar les aan hbo verpleegkundigen o.a. over anatomie, fysiologie en ziektebeelden, was mij dit ziektebeeld niet bekend.

PCS is een onmiskenbaar complex syndroom, met name omdat er veel vraagtekens omheen zwerven. De medische wereld heeft geen (eenduidig) idee wat de oorzaak is, herkennen de patronen niet en weten dan ook niet goed wat ze ermee aan moeten. Er is geen pil of stappenplan om er vanaf te komen, iets wat ervoor zorgt dat elke patiënt zijn of haar eigen weg moet gaan bewandelen. Dat is ingewikkeld, verwarrend, kostbaar en werkt voor iedereen anders, velen blijven dan ook (te) lang met klachten rondlopen.

Project herstel.

Direct na het advies van de huisarts ging ik heel fanatiek aan de slag met mijn herstel traject. Nog steeds dacht ik het wel even te fixen. Ik zocht alles op over pcs, cancelde de helft van al mijn opdrachten en maakte een heel plan over wat ik allemaal ging doen om te herstellen. Ik sprak met (ervarings)deskundigen, experts, behandelaren en werd lid van een lotgenotengroep. Ik maakte afspraken bij verschillende therapeuten en startte met revalidatie. Met hart en ziel stortte ik me dus op project herstel.

Alle redenen om project herstel goed aan te pakken, want ja, als ik iets doe, dan ook goed en ga ik er vol voor. Met al mijn kennis en ervaring uit ruim 10 jaar coach en trainer zijn, ruim 20 jaar in de zorgsector als vpk, manager en docent dacht ik dit varkentje wel even te wassen. Ik was er werkelijk van overtuigd dat als ik me met hart en ziel inzette voor project herstel, ik binnen enkele maanden wel weer compleet up en running zou zijn. Dan was ik wel weer back in business en better than ever! Sloeg ik daar toch ff faliekant de plank mis. Het is maar goed dat ik toen niet wist wat er allemaal nog aan zat te komen, anders was ik linea recta afgehaakt.

Het event: op een dag voel ik gewoon om.

Ik was mijn broek aan het aantrekken en ineens lag ik op de grond, geen kracht hebbende om omhoog te komen. Ik had een heel raar beeld, ik zag de wereld in 1000 stukjes, de wereld bleef maar draaien en aan de linkerkant in mijn hoofd leek er water te stromen. Versuft probeerde ik me te oriënteren en omhoog te komen. Vraag me niet hoe ik het gedaan heb, maar ik heb me weten te herpakken, mijn broek alsnog aangekregen en ben op de een of andere manier beneden gekomen. Ik heb de vervangende huisarts gebeld en heb manlief gesmeekt, om alsjeblieft naar huis te komen. Wat ik dus nooit doe, dus die schrok zich een ongeluk. Hij kwam naar huis gesneld en ik kon vrij vlug bij de vervangende huisarts terecht. Ik kan niet anders zeggen dat het voelde alsof ik ieder moment dood kon gaan. Zo raar voelde ik me in mijn hoofd, in mijn lijf en in alles. Ik kan het ook niet zo goed uitleggen wat er allemaal in mijn hoofd en lijf gebeurde, het was gewoon alsof mijn lichaam het op gaf en alle leven uit mij wegsijpelde. En dat gevoel van doodgaan had ik nog nooit zo gehad, want als er iemand is die heel nuchter bleef staan in een crisis, dan was ik dat wel. Ik noem dit “het Event”. Ik heb hier heel lang niet over kunnen praten, zelfs niet over kunnen nadenken. Maar dit was echt een hele traumatische ervaring en het heeft alles op zijn kop gezet. Vanaf dat moment kon ik helemaal niets meer. In een andere podcast zal ik hier nog wel eens meer over delen…

Door het Event kwam mijn leven letterlijk tot stilstand. Mijn hoofd kon alle veranderingen, alle intense behandelingen en nieuwe indrukken niet verwerken. Ik merkte goed aan mijn hoofd dat ik het hoge tempo niet kon bijbenen. Ik had veel hersteltijd nodig. En mijn klachten verergerden nog meer. Ik wist niet wat me overkwam. En ik wist ook niet zo goed hoe ik weer op ging knappen. Of ik ooit weer ‘de oude’ zou worden, of ik ooit nog als trainer/coach zou kunnen werken, of ik ooit nog zou kunnen deelnemen aan het gewone leven. Ik had mijn hersenschudding zwaar onderschat.

Geen fatsoenlijk gesprek meer voeren, want ik kon amper iets zeggen, laat staan iemand om me heen verdragen. De Hyper sensitiviteit voor licht en geluid werd nog verder versterkt. Als ik de tv hoorde, dan begon ik keihard te huilen, ik wilde doodse stilte. Ik kocht een noice cancelling koptelefoon (wat me by the way erg goed heeft geholpen) en liep overal met de noice cancelling koptelefoon en een grote zonnebril rond.

Niet meer rechtop zitten, want ik viel gewoon telkens om. Dit zorgde ervoor dat ik mijn toch al gespannen lijf, nog meer ging aanspannen. Want ik wilde niet omvallen. En ik had continu het gevoel van omvallen. Ik vergelijk het met zo’n speeltje voor kleine kinderen, zo’n tuimelaar, dat telkens alle kanten opschommelt, maar iedere keer in het midden uitkomt. Dat is wat ik voelde en trouwens nu nog steeds voel.

Ik had last van onregelmatige en onhandige bewegingen, een onzeker looppatroon, evenwichtsproblemen. Ik kon geen boe of bah meer zeggen en nog geen ei meer bakken (ik snapte daar echt niets meer van). Bij het inschenken van een glas drinken, ging er meer over de rand dan in het glas.

Daar bovenop kreeg ik last van herbelevingen (pttss-klachten), sliep nauwelijks meer, viel 8 kg af en kreeg er gratis en voor niets angst- en paniekaanvallen bij. En dan mijn hoofd; wat ik allemaal niet in mijn hoofd heb gevoeld, je kunt het zo gek niet bedenken, maar ik heb water voelen stromen in mijn hoofd, soms leken er luchtverzakkingen plaats te vinden, een wasmachine draaide rond, …….

Mijn lichaam lag compleet in de kreukels….

Voor mij betekende het dat mijn brein rust nodig had om te kunnen herstellen. Keuzes maken dus en dan ook keuzes maken die in het teken stonden van mijn herstel, die goed voor mij waren en die mij ondersteunden in dit proces. Ik heb alles weer moeten leren. Alles wat je als normaal beschouwd, denk aan zitten, liggen, lezen, tv kijken, in balans lopen, douchen, autorijden, you name it, was voor mij helemaal niet zo normaal meer. Alle vertrouwen in mijzelf, mijn lichaam en het leven was weg. De grond was letterlijk onder mijn voeten weggeslagen en ik voelde geen enkel fundament meer.

De eerste maanden na ‘Het Event’ heb ik dan ook alleen maar naar het plafond liggen staren. Alles was me te veel en ik kon alleen maar huilen. Ik heb nog nooit in mijn leven zoveel gehuild als in die maanden. Het leek wel alsof er een grote opschoning plaats moest vinden. Op een gegeven moment had ik zelfs wondjes onder mijn ogen van het huilen. …

Kei hard werken

Nu kan ik er wel om lachen hoe ik me vol overgave in project herstel had gestort. Ik zie heel duidelijk dat ik toen nog steeds knetterhard aan het werken was. De focus was alleen van training geven, les geven en coachen verschoven naar project herstel, maar het was nog steeds super hard werken. Ik kan je zeggen ik werd er knettergek van. Ik vroeg me bij iedere stap die ik zette af of dit nu wel goed was, hoe ik mij daarbij voelde, over ik in een overdrive toestand terecht kwam en als ik dan bijvoorbeeld een bepaald signaal merkte dan sprak ik mezelf toe dat ik daar naartoe moest ademen of het er moest laten zijn. 

De focus was verschoven van werken in mijn bedrijf naar werken aan mijn herstel.

En als ik dan bijvoorbeeld even wat minder duidelijkheid voelde vroeg mezelf af of dat kwam omdat ik te moe was of omdat ik het niet wilde voelen of dat ik juist te overprikkeld was of te veel had gedaan? Het riep dan ook behoorlijk wat twijfels op bij me. Maar vooral werd ik er heel onzeker door. Het gevoel niet te weten wat nu goed voor mij was, waar ik goed aan deed.

Kortom ik was 24/7 bezig met mijn herstel, althans met project herstel. Ik voelde ergens wel dat ik in een oud patroon terecht was gekomen, namelijk een patroon van hard werken en alles doen zoals het hoort zoals het volgens het boekje moet of zoals mij gezegd is. Helemaal landen deed dat nog niet direct. Daarvoor had ik nog iets meer tijd nodig. Het zorgde al wel voor een ommekeer.

En de ommekeer, daar deel ik in aflevering #2 meer over.

Zo, dat was ie dan…De allereerste echte aflevering van de Lein’s Learnings Podcast. Het was een heel verhaal en ik dank je uit de grond van mijn hart dat je de naar de aflevering hebt geluisterd. Dat vind ik echt super tof! Mocht je naar aanleiding van deze aflevering vragen hebben, stuur me een berichtje, reageer onder deze podcast of mail me op podcast@marjoleinvankuringen.nl.

Ik hoop zo dat jij voelt dat je niet alleen bent. Moge deze aflevering je hoop, vertrouwen, kracht en verbinding geven. Ik heb alle vertrouwen in jou!

 In Licht en Liefde,

Marjolein